Mijn oog viel op een artikel in de New York Times, onder de titel: “Prominent Lawyer in Fight for Gay Rights Dies After Setting Himself on Fire in Prospect Park”. Het gaat om advocaat David Buckel. Als je het leest, zie je dat zijn zelfmoord weinig met homorechten te maken heeft. Sinds een aantal jaren zette hij zich in voor milieubescherming en zijn zelfmoord is een protest tegen de manier waarop we nu omgaan met onze planeet. In zijn afscheidsbrief staan een aantal zaken die ik zelf ook heel sterk zo ervaar.
“Pollution ravages our planet, oozing inhabitability via air, soil, water and weather,” he wrote in the email sent to The Times. “Most humans on the planet now breathe air made unhealthy by fossil fuels, and many die early deaths as a result — my early death by fossil fuel reflects what we are doing to ourselves.”
In his note, which was received by The Times at 5:55 a.m., Mr. Buckel discussed the difficulty of improving the world even for those who make vigorous efforts to do so.
Privilege, he said, was derived from the suffering of others.
“Many who drive their own lives to help others often realize that they do not change what causes the need for their help,” Mr. Buckel wrote, adding that donating to organizations was not enough.
Noting that he was privileged with “good health to the final moment,” Mr. Buckel said he wanted his death to lead to increased action. “Honorable purpose in life invites honorable purpose in death,” he wrote.
Privilege is derived from the suffering of others. Onze welvaart is gebouwd op moreel onaanvaardbare praktijken; dit is iets waar ik ook van overtuigd ben en wat me heel ongemakkelijk maakt. Ik vraag me af of we een dergelijke welvarende samenleving kunnen bouwen zónder dat anderen daarvoor de prijs betalen. The difficulty of improving the world even for those who make vigorous efforts to do so. Daar reken ik mezelf toe. En ja, we realiseren ons vaak dat wat we doen weinig verandert aan de oorzaken die ten grondslag liggen aan het probleem. Voor hem was het blijkbaar genoeg om een einde aan zijn leven te maken, in een laatste verwoede poging mensen wakker te schudden.
Het meest tragische aan dit voorval vind ik nog wel dat de koppen in de krant geen recht doen aan zijn eigenlijke doel. Hij hoopte dat zijn dood tot meer actie zou leiden om van fossiele brandstoffen af te komen, en dat mensen minder zelfzuchtige levens zouden leiden, om de planeet te kunnen redden. De New York Times besteedt hier nog enige aandacht aan, maar bijvoorbeeld de Guardian noemt het nauwelijks. Ik heb gepoogd een passendere titel hierboven te zetten.
David Buckel was iemand die zich inzette voor een betere wereld; voor homorechten, maar later ook voor het milieu. Dit soort mensen hebben niet maar één doel in het leven. Het is natuurlijk logisch om iemand te gedenken met de meer voltooide doelen die hij nastreefde, maar in dit geval vind ik het heel typerend dat de reden voor zijn zelfmoord een beetje weggemoffeld wordt. Het leeft te weinig. Ikzelf vind het schokkend dat iemand die het gevecht voor homorechten in Amerika heeft aangevoerd, wat echt een schijnbaar zinloos gevecht is, dat die persoon nu opgeeft omdat hij het gevoel heeft dat hij het gevecht voor een beter milieu niet kan winnen. Maar hij lijkt gelijk te hebben: zelfs post mortem wordt zijn boodschap niet gehoord.